قصه گل و تگرگ

 

ﻗﺼﻪی ﻣﻦ و ﻏـﻢ ﺗﻮ
‫ ﻗﺼﻪی ﮔﻞ و ﺗﮕﺮﮔﻪ
‫ ﺗﺮس بی ﺗﻮ زﻧﺪه ﺑﻮدن
‫ ﺗﺮس ﻟـﺤﻈﻪﻫﺎی ﻣﺮﮔﻪ
‫ ای ﺑﺮای ﺑـﺎ ﺗﻮ ﺑﻮدن
‫ ﺑﺎﻳﺪ از ﺑﻮدن ﮔﺬﺷﺘﻦ
‫ ﺳـﺮ ﺑـﻪ بیداری ﮔﺮﻓﺘﻪ
‫ ذﻫﻦ ﺧﻮاب آﻟﻮده‌ی ﻣﻦ
‫ ﻫﻤـﻴﺸﻪ ﻣـﻴﻮن ﻗـﺎب ﺧﺎلی درﻫﺎی ﺑﺴﺘﻪ
‫ ﻃﺮح اﻧﺪام ﻗﺸﻨﮕﺖ ﭘﺎک و روﻳﺎیی ﻧﺸﺴﺘﻪ
‫ ﻛﺎش ﻣﻴﺸﺪ ﭼﺸﺎم ﺑﺒﻴﻨﻦ
 ﻃﺮح اﻧﺪام ﺗـﻮ داره
‫ زﻧﺪه ﻣﻴﺸﻪ ﺟﻮن ﻣﻴﮕﻴﺮه
‫ ﭘﺎ ﺗﻮی اﺗﺎق ﻣﻴذاره
‫ ﻛﺎش ﻣﻴﺸﺪ ﺻﺪای ﭘﺎﻫﺎت
‫ ﺑـﭙـﻴﭽﻪ ﺗـﻮ ﮔـﻮش داﻟﻮن
‫ ﻃـﺮف داﻟـﻮن ﺑـﮕﺮده
‫ ﺳﺮ آﻓﺘﺎبگردوﻧﺎﻣﻮن
‫ ﻛﺎش ﻣﻴﺸﺪ دوﺑﺎره ﺑﺎﻏﭽﻪ
‫ ﭘـﺮ ﮔـﻠـﻬـﺎی ﺗـﻮ ﺑـﺎﺷـﻪ
‫ ﻏﻨﭽﻪی ﺳﻔﻴﺪ ﻣﺮﻳﻢ
‫ ﺑﺎ ﻧـﻮازش ﺗﻮ واﺷﻪ
‫ ﻛﺎش ﻣﻴﺸﺪ اﻣﺎ ﻧﻤﻴﺸﻪ
‫ ﻧـﻤـﻴﺸﻪ ﺑـﻴﺎی دوﺑﺎره
‫ ﻧﻤﻴﺸﻪ دﺳﺘﺎت ﺗﻮ ﮔﻠﺪون
‫ ﮔـﻠـﻬـﺎی ﻣـﺮﻳـﻢ ﺑـﺬاره
‫ ﻛﺎش ﻣﻴﺸﺪ اﻣﺎ ﻧﻤﻴﺸﻪ
‫ اﻳـﻦ ﻣـﺮام روزﮔـﺎره
‫ رﻓﺘﻨﺖ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ ﺑﻮد
‫ دﻳﮕﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﻧـﺪاره

 قمیشی_گل و تگرگ

 عکس/مهدیه مدنی_photo by myself

نیاز

برگ ریزان

عکس/ مهدیه مدنی_ photo  by myself

فنجانی باشیم

 لطفا فنجان باشیم
 

 چرا که فنجان ها همیشه در تلاشند
 براى تداوم دوستى
 براى دیدار دوبارِه
 براى ارتباط جدید
 براى پایدارى عشق
 براى شادى دوباره
 براى رفع خستگى
 براى سکوت ارامش بخش
 فنجانى زندگى کنیم
 چرا که همیشه در تلاشند براى خوب کردن حال دیگران
 فنجانى باشیم

 عکس ومتن/مهدیه مدنی _ photo by myself

کریستین بوبن_ معرفی کتاب

کریستین بوبن، ۲۴ آوریل ۱۹۵۱ در شهر کروز فرانسه بدنیا آمد. شهرت این نویسنده برجسته فرانسه از ادبیات فراتر رفته و اندیشه های عمیق و منحصربه فردش است امروزه او را در حوزه اندیشه به عنوان یکی از متفکران معاصر می شناسند. بوبن فارغ التحصیل رشته فلسفه است. او پس از تحصیل در رشته فلسفه به نویسندگی روی آورد. نگرش فلسفی وبن در کارهایش تاثیری عمیق گذاشته است به همین دلیل آثار و افکارش علاوه بر اینکه نزد اهل ادب و فرهنگ جایگاه خاصی دارد، در حوزه اندیشه نیز بسیار مورد توجه است.
وی تا کنون بیش از ۳۵ اثر منتشر کرده است.کریستین بوبن در سال ۱۹۹۳ برنده جایزه ادبی  Dera – maggots یکی از جوایز مهم ادبی ـ فرهنگی فرانسه شد. هر یک از آثار وی گوشه ای از افکار و زندگی او را به تصویر می کشد. تجربه های روزمره زندگی او همچون عشق، تنهایی، دلتنگی، نوستالژی و… دستمایه آثار شاعرانه و نوشته های پر مغزش می شوند. خود او می گوید: هر یک از کتابهایم تابلوی است از یک گوشه زندگیم. من دوست دارم در کتابهایم «زندگی» را نقاشی کنم، «هستی» را بسرایم، «عشق» را بنوازم، «مرگ» را رنگ آمیزی کنم، «تقدس» را به آواز درآورم.»

  عکس /مهدیه مدنی _ photo by myself

رد پای عشق

 میخواهم همانند دخترکى سرمست روى شن هاى داغ تابستان قدم بزنم
 

میخواهم موهایم را به نسیم گاه بى گاه موج دریا بسپارم , بگذارم برایشان تصمیم بگیرد به هر سمت و سویى
 

 میخواهم به جاى کلاه تو سایه بیندازى روى صورتم

میخواهم هر آنچه که تو را یاد من مى اندازد عشق بازى کنم

 

چشمهایم را میبندم ,نفس میکشم ,دستهایت را میگیرم , قدم میزنم...

 

 ردپایى از عشق به جا میگذارم ،حسادت موج را به ردپایم احساس میکنم
 

 میخواهم وقتی موج بى قرار به رد پایم مى خورد ، سرمست از عشقم قهرش را کوتاه تر کند

 عکس و دلنوشته/مهدیه مدنی_photo by myself

 رد پای عشق

تو همانی که دلم لک زده لبخندش را

سنگ نوشته

پاییز بوی تو را میدهد

 

بوى پاییز را دوست دارم
 آرى، پاییز بوى تورا میدهد
 پاییز قرار بى قرارى هاى من هست
 برگ هاى پاییزى در گوش من اسم تو را زمزمه میکنند
 میگویى مى آیى؟!
 مى آیم اما آهسته تر ،میخوام به قدم هاى پیانو وارت روى برگ هاى پاییزى گوش دهم
 دلم همانند صداى برگ هاى پاییزى در زیر پایت بى قرارى میکند
 تو قدم بر میدارى موسیقى خزانى از قدمهایت جاریست
 پاییزى میخواهمت ،ساده، همانند برگ پاییزى بى غرور

 

عکس و دلنوشته/ مهدیه مدنی_photo by myself

بدو تولد

مینویسم از بدو تولد

 از اولین تولد گره خوردن نگاهمان از اولین دیدار    

 اولین تولد کلامی که بین من و تو متولد شد

 درست همانند کانال تولد نوزاد که نوری سوسو میکند و بعد وارد دنیای جدید و روشنایی عظیم میشود

 آری همانند نوزادی که اولین عشق خالصانه ی خود را در بغل مارد تجربه می کند

 من همان موقع در نگاه تو متولد شدم .

 مینویسم از اولین تولد لبخندمان که تو با لب های زیبایت همانند رزهایی که در دست داشتی به من لبخند زدی

 درست در همان موقع من متولد شدم

 تو به احترام اولین دیدارمان هفت گل رز آورده بودی

 هفت رز همان عددی که همیشه برای من خوش شانسی داشت

 و تو شدی معجزه زندگی من

 رز هایی که با عطر تن تو درآمیخته شده بود

 گویی رز ها بوی عطر تو را گرفته باشن که این همه اشتیاق برای گرفتن آنها بود

 تو آرام میخندیدی و اصلا حواست نبود در من چه غوغایی به پا کردی با همان لبخند آرام و دلنشین

 و من حواس پرت محو لبخند تو شدم

 تو لبخند میزدی و انگار تمام رزها هم میخندیدن نه انگار همه ی دنیا به من لبخند میزدن

 دقیقا من همان موقع متولد شدم.

 تقدیم به یگانه عشقم

 

دلنوشته و عکس / مهدیه مدنی/ بدو تولد
photo by myself